บันทึกคำยืนยันประสบการณ์ส่วนตัวต่อปรากฏการณ์ที่ถ้ำแม่พระ วัดพระวิสุทธิวงศ์ ลำไทร ลำลูกกา

ชื่อนักบุญ ดอมินิโก ซาวีโอ ชื่อจริง อนุวัติ นามสกุล ทองสุข

ได้เห็นปรากฏการณ์เมื่อวันที่ 28 เดือน สิงหาคม ปี 2531 เวลา 09.15

สิ่งที่ข้าพเจ้าได้พบจริง ๆ คือ ข้าพเจ้าจะมาวัดลำไทร แต่หลงทาง ขับรถไปจนเกือบถึงวัดพืชอุดม ( เหลือระยะทางประมาณ 300 เมตร ) เมื่อเห็นวัดพืชอุดมอยู่ข้างหน้าก็รูว่าหลงทางจึงกลับรถ และทันใดนั้นเมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเบื้อหน้า ก็เห็นเมฆก้อนใหญ่ ลักษณะผิดจากท้องฟ้าและเมฆทั่ว ๆ ไป ในขณะนั้น ( เพราะขณะนั้นท้องฟ้าโดยทั่วไปเป็นสีฟ้า และเมฆเป็นก้อน เป็นปุยสีขาวอยู่ทั่ว ๆไป อย่างปกติ ) แต่เมฆก้อนที่เห็นนั้นมีสีเทาอมชมพู สวยมาก และที่น่าประหลาดยิ่งกว่านั้นก็คือ เมฆนี้ไหลจากขอบซ้าย - ขวาเข้าหาตรงกลาง โดยทีขนาดของเมฆยังคงที่ ข้าพเจ้าทราบทันทีว่าพระทรงชี้ทางให้ จึงได้ขับรถตามทิศทางที่เมฆนั้นอยู่ และได้มาถึงวัดลำไทร ( พระวิสุทธิ์วงศ์ ) ก่อน 10.00 น . ทันแก้บาป และยังได้มีโอกาสสวดสายประคำที่หน้าถ้ำแม่พระอีกตั้ง 2 สายแนะ

พูดถึงการแก้บาปในวันนั้นแล้ว ก็เป็นอัศจรรย์อีกอย่างหนึ่งที่ข้าพเจ้าได้รับจากพระแม่คือ เมื่อข้าพเจ้ามาถึงวัดแล้วรู้สึกอยากแก้บาป ( เพียงรู้สึกอยากเท่านั้น ) แต่ไม่รู้ว่าตัวเองได้ทำบาปอะไรจึงตั้งใจว่าจะแก้บาปพยศชั่วเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่หาพระสงฆ์ไม่พบ เห็นแต่คุณพ่อวิจิตร ลิขิตธรรม ยืนสนทนาอยู่กับสัตบุรุษกลุ่มหนึ่งที่หน้าวัดก็ไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะ จึงเดินใจลอย ( รู้สึกใจลอยจริง ๆ ) ตรงไปยังถ้ำแม่พระ ได้ยินคนกลุ่มใหญ่สวดสายประคำอยู่ก็เดินไปที่สะพานหน้าถ้ำแม่พระ ได้ยินคนกลุ่มใหญ่สวดสายประคำอยู่ก็เดินไปที่สะพานหน้าถ้ำแม่พระ คุกเข่าที่ต้นสะพานหยิบสายประคำจากกระเป๋าเสื้อในใจบอกแม่พระว่า “ ขอร่วมใจภาวนากับพี่น้องพวกนี้ด้วย ” และเริ่มสวดไปพร้อมกับพวกเขา ซึ่งเป็นจังหวะที่จะเริ่มสายใหม่พอดีแต่พอสวดไปได้ไม่กี่บท ( จำไม่ได้ว่าเป็นทศแรก หรือทศที่ 2 ) ( หลับตาสวด ) ข้าพเจ้าก็ได้ยินเสียงชัดเจน บอกถึงบาปของข้าพเจ้าประการหนึ่ง ซึ่งได้ทำเมื่อ 15 ปีที่แล้ว มันนานจนลืมไปแล้ว แต่ขณะนี้ข้าพเจ้ากลับได้เห็นภาพการกระทำนั้นขึ้นมาอีก เหมือนพึ่งเกิดขึ้นใหม่ และเสียงนั้นบอกให้ไปแก้บาปนั้นใหม่ เพราะว่าบาปนั้นยังไม่หลุดเนื่องจากข้าพเจ้าแก้บาปแบบบ่ายเบี่ยง ( และเป็นบาปหนักด้วย ) ข้าพเจ้าเกิดความรู้สึกเสียใจอย่างไม่เคยมาก่อน ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างระงับไม่ออยู่ตลอดการสวดสายประคำ 2 สาย ลืมทุกสิ่งทุกอย่างมีแต่ร้องไห้เนื่องจากเป็นทุกข์เสียใจที่ได้ทำบาปนั้น และซาบซึ้งที่แม่พระทรงเป็นห่วงใยลูกถึงขนาดนี้ ... ลืมนึกถึงว่าจะต้องไปแก้บาปด้วยแต่เมื่อสวดสายประคำจบ 2 สาย ( คนอื่น ๆ รอบ ๆ เป็นผู้สวด ) เพราะข้าพเจ้าเอาแต่ร้องไห้ ก็มีคนเดินมาที่ข้างหลังข้าพเจ้าพูดว่า ( เสียงผู้หญิง ) “ ใครจะไปแก้บาปก็ไปแก้ซะนะ คุณพ่อกำลังฟังแก้บาปอยู่บนหอประชุม ” ข้าพเจ้าจึงได้สติและลุกขึ้นรีบไปแก้บาปทันที

ตั้งแต่นั้นมา คำปฏิญาณของนักบุญดอมินิโก ซาวีโอ นักบุญองค์อุปถัมภ์ของข้าพเจ้า ที่ว่า “ ยอมตาย ดีกว่าทำบาป ” ก็กลับเข้ามาในใจของข้าพเจ้าอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ลืมไปแล้วตั้งเกือบ 30 ปี

ขอคำภาวนาจากพี่น้องด้วย
จึงขอลงนามไว้เป็นหลักฐาน
ลงชื่อ อนุวัติ ทองสุข
ผู้บันทึก