มารีอา เต้เซียง อิ่มไพร

ตาของดิฉันเจ็บมาเป็นเวลาแรมปีแล้ว กินยามาเท่าไรก็ไม่หายซื้อยามาจนเจ้าของร้านขายยาจำได้ โดยที่ฉันไม่ต้องไปซื้อเอง ให้หลานไปซื้อเจ้าของร้านขายยาก็จ่ายยามาถูก

เมื่อวันที่ 8 กันยายน 2531 เป็นวันบังเกิดของแม่พระ ก่อนมิสซาพวกเราได้ร่วมกันไปสวดสายประคำที่ถ้ำแม่พระ สวดสายประคำจบ 3 สาย คุณพ่อได้อวยพรให้ดิฉัน ขอให้แม่พระช่วยให้ตาของดิฉันได้หาย คุณพ่อได้เอาใบไม้จุ่มน้ำที่ถ้ำแม่พระป้ายตาของดิฉัน 3 ครั้ง

หลังจากนั้นมาอีก 3 วันตาของดิฉันก็หายเป็นปกติดีจนทุกวันนี้ ไม่น่าเชื่อแต่ก็เป็นความจริง ทุกอย่างที่ดิฉันเล่ามานี้เป็นความสัจจริงค่ะ และเวลานี้พวกเราได้สวดสายประคำกันทุก ๆ คืน ที่หน้าถ้ำแม่พระเป็นประจำ

 

มารีอา สุมล ศรีประมง

ได้มีความซาบซึ้งใจที่วันหนึ่ง (6 พฤศจิกายน 2531) ลูกของดิฉันได้ป่วยลงอย่างกะทันหัน เนื่องจากโรคหอบหืด และอาเจียนไม่หยุด ทั้งที่ก็กินยาของหมออยู่เป็นประจำ แต่ก็ยังไม่หาย ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรดีจึงเอายาหอมมาให้ทาน ก็อาเจียนออกหมด อาเจียนไม่หยุด ดิฉันก็ได้สวดสายประคำต่อหน้าแท่นพระแม่ที่บ้าน 1 สาย พอสวดจบก็นึกขึ้นได้ว่า ดิฉันได้เอาน้ำแช่ดอกกุหลาบจากวัดลำไทร ( ที่เสกแล้วไว้บนแท่นเพื่อให้ดื่มเป็นประจำ จึงนำน้ำนั้นมาให้ลูกดื่ม เพียง 1 อึกเท่านั้น ปรากฏว่าอาการอาเจียนและหอบหืดหายไปอย่างปลิดทิ้ง

ดิฉันรู้สึกแปลกประหลาดใจในอัศจรรย์ของพระแม่เป็นอย่างยิ่งนี้เป็นปรากฏการณ์ที่ดิฉันได้ประสบมากับตัวเอง ดิฉันได้ขอบคุณพระแม่เป็นอย่างยิ่ง